Ess täglich Kristallnaach

Et kütt vüür, dat ich mein, dat jet klirrt
Dat sich irjendjet en mich verirrt
E Jeräusch, nit ens laut
Manchmol klirrt es vertraut
Selden su, dat mer't direk durchschaut

Mer weed wach, rief die Aure un sieht
En'nem Bild zweschen Breughel un Bosch
Kei Minsch, dä öm Sirene jet jitt
Weil Entwarnung nur half su vill koss
Et'rüsch noh Kristallnaach

En der Ruhe vür'm Sturm, wat ess dat?
Janz klammheimlich verlööß wer die Stadt
Honoratioren incognito hasten vorbei
Offiziell sinn die nit jähn dobei
Wenn die Volkssseele, allzeit bereit
Richtung Siedepunkt wütet un schreit
„Heil, Halali“ un grenzenlos geil noh Vergeltung brüllt
Zitternd vor Neid
In der Kristallnaach

Tentoonstelling 'De jodenvervolging in foto's' moet het doen zonder foto's.

Het Holocaust Museum in Amsterdam heeft vier foto's afgeplakt die gelden als 'het duidelijkste fotografische bewijs van de Holocaust'. Kiekjes die heimelijk uit de heup geschoten zijn in Auschwitz, door de Griekse jood Alberto Errera tonen bewijs van de massavernietiging door de Duitsers. Er zijn onder meer naakte vrouwen onderweg naar de gaskamer en de verbranding van joodse lijken op te zien. Het zijn de enige, unieke beelden uit het vernietigingskamp, waarvan de negatieven in een tandpastatube het kamp zijn uitgesmokkeld. Maar in 2019 zorgen ze voor "ethische en religieus geïnspireerde twijfels bij het tentoonstellen vanwege de respectloze wijze waarop met de doden is omgegaan." Ook zouden de foto's "te gruwelijk" kunnen zijn. Heel gek om te horen misschien, maar die Holocaust was dus geen pretje. Maar ondanks de vele Godwins die nog dagelijks de kranten & columns vullen om ons te herinneren aan Het Facistische Spook, hoeven we kennelijk niet daadwerkelijk herinnerd te worden aan de gruwelen uit de moderne geschiedenis. Argumentum ad Absurdum in deze quatsch: twee deuren verder, in de Hollandsche Schouwburg (in WOII het Duitse verzamelgebouw voor deportatie van joden) hangen ze wel, omdat een enquête onder bezoekers uitwees dat die wél behoefte hebben aan een confrontatie met de ijskoude realiteit van weleer. De foto's zijn - uiteraard - wel gewoon te vinden op de Wikipedia van Albert Errera, of gewoon via Google Images. Never Forget&Nie Wieder .